Zobaczymy co przyniesie przyszłość

Pewnie zastanawiasz się, dlaczego właśnie MOTYL jest moim odzwierciedleniem.

Rozkwit motyla doskonale przedstawia etapy rozwoju człowieka.
Pozwól, że Cię wtajemniczę:



Jajeczka to nasz początek, narodziny.



Gąsienica ukazuje etap dzieciństwa, beztroskiego życia, w którym cieszymy się każdą chwilą, najmniejszą rzeczą

i dzięki ciekawości świata poznajemy go na wszelkie możliwe sposoby.





prezentuje nasz etap młodzieńczego buntu, dojrzewania, kształtowania swojej osobowości, odnajdywania siebie.

To czas, w którym przygotowujemy się do życiowego startu.





Motyl symbolizuje dojrzałość, okres, w którym po burzliwych latach pełnych zabawy i szaleństwa przychodzi w końcu czas

na budowanie prawdziwego życia, opartego na naszych wartościach, priorytetach i celach.

To także moment, w którym większość z nas w końcu rozkwita, wierzy w siebie, swoje możliwości,

odważnie podejmuje decyzje stawiając często wszystko na jedną kartę, i w efekcie lata z przekonaniem o swojej wartości.



motyl

Życie motyla jest pełne zaskakujących przemian.

Z często niepozornej gąsienicy, rozwija się piękny motyl, fruwający, barwny,

pełen życia, który wzbudza nasz zachwyt.



Zobacz… Czy z nami nie jest tak samo?



Kiedy rodzimy się i przechodzimy krok po kroku etapy naszego życia, nikt nie jest w stanie przewidzieć, kim będziemy.

To doświadczenia życiowe bardzo często weryfikują i tworzą zasady, na których się opieramy.

Dlatego właśnie MOTYL ma nierówny kształt i jest wielokolorowy.



Zarówno jego wygląd, jak i barwność świadczą o przeżytych lekcjach życia – niekiedy dobrych, pozytywnych, kolorowych, ale też ciemnych, szarych i ponurych. Właśnie takie zestawienia: porażek i sukcesów, smutku oraz radości, strachu i odwagi dostrzegamy w nim dzięki kompozycji kolorów. Gdyby nie te wszystkie przeżycia, nie mógłby rozkwitać i latać – rozkładać swoich skrzydeł oraz starać się fruwać coraz wyżej.



Taki właśnie jest motyl – taki właśnie jesteś TY!



Ja w taki sposób rozkwitałam…



Cieszyłam się cudownym dzieciństwem w wiejskim klimacie. Na łonie natury poznawałam świat roślin i zwierząt,

widząc jak zmieniają się z dnia na dzień. To z nimi nawiązywałam pierwsze relacje.



Widziałam, jak moi rodzice budowali swój interes od podstaw, wpajając mi, że dobry szef zawsze szanuje każdego pracownika.

Dlatego od dziecka pracowałam z dziesiątkami osób.


Dojrzewałam w niewielkim mieście, otaczając się setkami ludzi z różnych środowisk. Dzięki nim doświadczyłam wielu przygód, sytuacji,

które w znaczącym stopniu ukształtowały moją osobowość. Słuchałam życiowych opowieści ludzi, którzy byli blisko mnie każdego dnia.

Ich niesamowite przeżycia stanowiły dla mnie inspirację i motywację do działania, ale niekiedy też okazywały się niezbyt przyjemną lekcją.

Z różnych doświadczeń i obserwacji starałam się wyciągać wnioski. Zawsze byłam wdzięczna za to, że na mojej drodze życia pojawiało się tak wiele osób, dzięki którym dziś rozkwitam i powoli rozkładam skrzydła, szykując się do lotu.



W moim życiu mam też za sobą liczne potknięcia, złamane serce (bo to raz), zwątpienia w siebie samą, poszukiwania odpowiedzi

na pytania: KIM JESTEM? CZEGO PRAGNĘ? Teraz, z biegiem czasu wiem, że te przeżycia były niezbędne.

To one dały mi siłę do walki i odwagę w podążaniu za marzeniami.



Co mnie skłoniło do tego, aby podzielić się z TOBĄ swoimi przeżyciami?



TY – jedna z wielu osób, która często słucha i wpatruje się we mnie mówiąc: Mogłabym cię słuchać godzinami. Kiedy napiszesz książkę, z chęcią ją przeczytam. Dla mnie Twój uśmiech i błyszczące oczy poparte tymi słowami są drogowskazem, które mówią: Pisz i pokaż innym, że wszystkie odpowiedzi są w nas samych.



Udowodnię Ci, że wszystko ma swój sens i odpowiedni czas
wystarczy tylko iść odważnym krokiem przez życie oraz nie bać się marzyć.

Nigdy nie tęskniła. Jakby była kurwa bez uczuć. Takie można było odnieść wrażenie. Pisząc do niej nigdy nie było pewności czy odpisze. Kiedy się dzwoniło, rzadko kiedy odbierała. Można by było do niej pojechać, ale wiecznie się przeprowadzała i nigdy nie było pewności gdzie obecnie się znajduje. Znikała z życia, za chwilę znowu była. Kiedy człowiek zaczynał się godzić z tym, że już nigdy nie powróci - nagle się pojawiała. Kiedy miało się nadzieję, że będzie zawsze obok - gubiła się gdzieś w tłumie, przepadała na dobre, jak kamień w wodę. Nie dało się jej odnaleźć. 

W czyimś życiu nigdy nie była, a jedynie bywała. Była trochę taką skrajnością, wiesz. Niby opanowana, ale w środku emocjonalny wulkan. Niby łagodna i spokojna, ale jeśli komuś udało się ją wyprowadzić z równowagi, to uchowaj Boże. 

Ile ona miała w sobie stanowczości i postawionych samodzielnie granic, których nigdy (świadomie) nie przekraczała. Ciężko było z nią wytrzymać, ale bez niej było nudno. Życie z nią to była prawdziwa sztuka. 

Problematyczna była w cholerę, ale z nią zawsze coś się działo. Zawsze gdzieś pędziła, zawsze coś ją fascynowało, zawsze ciągnęła drugą osobę w stronę pasji. Nie była złą dziewczyną. Nie. Miała w sobie dużo dobra i wrażliwości. Po prostu czasami była zołzą. Taką, za którą się szaleje, ale jednak zołzą. 

Potrafiła unieść do nieba, tak że można było rozpłynąć się w tym całym błękicie, tak jak ona. Ale czasami chciało się ją też posłać w diabły. Naprawdę. Tylko człowiek się bał, że jak już ją wyśle do piekła, jak już zdoła o niej zapomnieć, to suka wyśle mu pocztówkę z pozdrowieniami. I za chwilę będzie w jego życiu z powrotem."

Witam wszystkich,